داستانهای راستان از اهل تفکیک (۳)

نگارش در تاریخ ۲۸ خرداد ۱۳۹۹ | ارسال شده در بخش گاه نوشت ها | هیچ نظری

🔸برکات یک ازدواج
آیت اله سیدان در آغاز بیست و هشت سالگی به سال ۱۳۴۱ ش(۱۳۸۱ق) با یکی از دختران خانواده اصیل و شناخته شدۀ آقا سید محمدباقر سیستانی، پدر گرامی آیت الله سید علی سیستانی (دام ظله) ازدواج کرد.
در روز عقد، مرحوم آشیخ مجتبی قزوینی با مرحوم آیت الله کجوری، برای اجرای خطبه عقد آمده بودند. خانه ای که در آن خطبۀ عقد خوانده می شد بسیار ساده و به دور از هرگونه تجمل بود و فرشی کهنه و نخ نما داشت.
استاد سیّدان به یاد می آورد که بر دیوار اتاق برگه ای بود که با خطی خوش بر آن نوشته شده بود: «هذا لِمَن یمُوتُ کثیرٌ، یعنی برای کسی که می میرد، همین هم زیاد است». آشیخ مجتبی تا این جمله را خواند به فکری عمیق فرو رفت و مدتی سر به زیر انداخته و سخن نمی گفت.

از مهم ترین ویژگی های سبک زندگی بانو سیستانی، عفاف، زهد و قناعت عجیب ایشان بود.
آیت الله سیدان درباره روحیه قناعت همسرشان در زندگی، که نشان از مناعت طبع و خودساختگی داشت، گفته ها و ناگفته های فراوان دارند. بانو سیستانی در زندگی خود به اندازه ضرورت و نیاز عادی بسنده و افزون بر آن را انفاق میکرد.

ایشان در تمام زندگی به هیچوقت از زیور آلات طلا استفاده نکرد. حتی هنگامی که استاد سیّدان، برای ایشان، از سفر حج، زنجیر طلایی سوغاتی آورده بودند، گفته بود: «می‌دانی که من استفاده نمی کنم. حالا ببینیم بین فامیل کدام دختر جوان است که احتیاج به چنین زینتی دارد».
با جست وجویی مختصر، محل نیاز معلوم شد و زنجیر طلا را به فرد مناسبی هدیه دادند.

(مشعل معرفت، ارج نامۀ حضرت آیت الله سید جعفر سیدان، قم، مؤسسه معارف اهل بیت علیهم السلام، ۱۳۹۵، جلد اول، ص ۲۲)

مطالب مرتبط

یک نظر بگذارید