آیت الله صافی گلپایگانی به دیدار معبود، پر کشید

نگارش در تاریخ ۱۲ بهمن ۱۴۰۰ | ارسال شده در بخش گاه نوشت ها | یک نظر

روح الهی حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایکانی، پس از یک قرن، تقوا و مجاهدت و خدمت های شایگان به آرمانهای تشیع و مرزبانی از حریم ولایت اهل بیت علیهم السلام به جوار رحمت و رضوان الهی پیوست و با فقدان او، رخنه‌ای در بنای مرجعیت علمی تقوایی و ولایتی قم پدیدار ماند.
این ضایعه بزرگ را به محضر بقیه الله الاعظم ارواحنا فداه تسلیت می گویم و برای همۀ اهل ولایت، توفیق انجام وظیفه در سوگ مرجعیت و فقاهت را از خداوند متعال، خواستارم.
آیت الله صافی گلپایگانی پرچمدار علم و فقاهت و آراسته به زهد و قناعت و دلبسته به ارادت و عبادت بود. اولین آشنایی ام با نام ایشان، از کتاب «منتخب الاثر» آغاز شد و آخرین بهره از وجود شریفشان جملۀ دعایی بود که پیش روی پدر -حفظه الله- بر زبان راند. سالهاست که حتی بر منابر گفته و آشکارا در میان نهاده‌ام که طول عمر ایشان و حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی و…از مراجع عظام شیعه، جز به ارادۀ خاصۀ حضرت حق -جل و علا- و منویات حضرت بقیه الله الاعظم -ارواحنا فداه- در این دوران، نبوده و نیست و بر همین اساس، موضعگیری، اقدامات و نظریات آنان در این دورۀ متاخر از عمر شریفشان، مؤید به عنایات ربانیۀ امام عصر -عجل الله تعالی فرجه الشریف- بوده است که نشان می دهد عدم التزام افراد به آن امور، نشان از سلب توفیق ، کسر خدمت و حذف لیاقت آنان از دفتر توفیق دارد. تا چه رسد به روحیه ستیزه‌گری با اینان که سبب برباد رفتن اعمال و سوختن طاعات، می شود، البته اگر عمل و طاعتی در کارنامۀ خود داشته باشند.

گوشه ای مختصر و کوتاه از همۀ فرازهای زندگی بی فرودش را جناب حجت الاسلام معاونیان در ابیاتی سروده است که چند بیتی از آن را می آورم.

دیدم چو به خواب لرزه افتاد
در شهر و‌ بلاد و‌ ملک ایجاد

افسوس که خواب گشته تعبیر
عنقای قم از قفس شد آزاد

با «منتخب الاثر» که بنوشت
هرگز نرود بی شک از یاد

آن عالم خوش عقیده و صاف
صافیّ بزرگ و فخر امجاد

چون کوه بلند، با صلابت
چون سدّ عظیم، محکم و راد

آن دشمن صوفیان گمراه
آن منکر قطب و پیر و شیاد

آن ناصح حاکمان امروز
آن مرجع مستقل و آزاد

میکرد نصیحتِ وزیران
تحذیر نمودشان ز بیداد

خود عارفِ بر معارف حق
هم ناقدِ فلسفه ز بنیاد

یک قرن عبادت و فقاهت
محبوب مقدسان و عُبّاد

با روح لطیف و نازک اندیش
بس شعر و قصیده کرد، انشاد

خدمت به امام عصر و‌ حوزه
توفیق مضاعف و خداداد

بر چند زعیم بوده، شاگرد
بر مجتهدان شیعه، استاد

یک قرن دم از امام خود زد
با حالت انتظار جان داد

رفتند وَ می روند خوبان
آقای جهان، جاودان باد

۲۹ جمادی الآخره

یک نظر برای این مطلب

  1. سلام. منتخب اثر در اختیار دارید؟

یک نظر بگذارید