غم جدایی را

غم جدایی را…

اگر ز غصه نگویم، چه میتوانم کرد؟
و ره به ناله نپویم، چه میتوانم کرد؟

شکسته می شود آخر، بلوری اشکم
تو را به اشک نشویم، چه میتوانم کرد؟

دو دستِ دعاخوانت را ز خاطره هایم
اگر سراغ نجویم، چه میتوانم کرد؟

خدا سبوی محبت، به قلب خوبت داد
ولی شکسته سبویم، چه میتوانم کرد؟

تو را به آبیِ دریا اگر شباهت هست
من آبِ رفته ز جویم، چه میتوانم کرد؟

مرا کبوترِ مِهری، خدا سپرده بود
که پرکشیده ز کویم، چه میتوانم کرد؟

تمامِ رنجِ تو را با حکایتِ ایام
و شرم ِ مانده به رویم، چه می توانم کرد؟

توانِ شرح ندارم، غم جدایی را
که بغض، بسته گلویم، چه میتوانم کرد؟
مسیر جاده ای یزد – قم
شنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۸
۱۷ ربیع الثانی ۱۴۴۱

پی نوشت؛

۱- تصویر مادرم ، هفتاد روز پیش از درگذشت، صحن مسجد اعظم قم، هنگام زیارت حضرت معصومه سلام الله علیها.

۲- سید رضی قصیده ای ۶۳ بیتی در سوگ مادرش دارد (به احتمال، به عدد سال های حیات مادر است) که از بهترین های شعر عربی در این مضمون بوده و هست.

رثاء الشریف الرضی لأمه:

أبکیک لو نقع الغلیل بکائی * وَأقُولُ لَوْ ذَهَبَ المَقالُ بِدائی

وَأعُوذُ بالصّبْرِ الجَمیلِ تَعَزّیاً * لَوْ کَانَ بالصّبْرِ الجَمیلِ عَزائی

تا آنجا که چهار بیت در مضمون دست دعاخوان مادر دارد که با معنای بیت «دو دست دعا خوانت را اگر ز خاطره هایم، سراغ نجویم چه می توانم کرد» توارد مضمونی دارد. چنین تواردی پس از گذشت بیش از یک هزاره تاریخ، برای خود من جذابیت خاص خودش. ا دارد.

فبأی کف استجن واتقی * صَرْفَ النّوَائِبِ أمْ بِأیّ دُعَاءِ

ومن الممول لی اذا ضاقت یدی * ومن المعلل لی من الادواءِ

ومن الذی ان ساورتنی نکبه * کَانَ المُوَقّی لی مِنَ الأسْوَاءِ

أمْ مَنْ یَلِطّ عَلیّ سِتْرَ دُعَائِهِ * حَرَماً مِنَ البَأسَاءِ وَالضّرّاءِ

رُزءانِ یَزْدادانِ طُولَ تَجَدّدٍ * أبَدَ الزّمَانِ: فَناؤها وَبَقائی

اطلاع بر این ابیات را مدیون شنیدن تکه ای از سخنرانی مرحوم استاد فاطمی نیا هستم که از شگفتی همین مضمون، به وجد آمده است.