برای یاوران فرهنگی تویسرکان
نگارش در تاریخ ۱۹ اسفند ۱۳۹۳ | ارسال شده در بخش گاه نوشت ها | یک نظر
گروهی در یکی از اپلیکیشن ها ساخته ام و عنوانش را گذاشته ام «یاوران فرهنگی تویسرکان». به این امید که شاید دوستانی همفکر و فعال (کنشگر) فراهم آیند و برای پیشرفت فرهنگ شهر تلاش کنند و از آسیب هایی هر چند کوچک پیشگیری کنند. این راه نیاز به همکاری جدی دوستان همدیار و همدل دارد که امیدوارم هر روز شاهد افزایش این هر دو خصلت ها در اعضای گروه یاوران فرهنگی باشیم. متن زیر را که بر مبنای اقناع مخاطب و نه استدلال، آماده شده است برای یکی از پست های گروه نوشتم که درج آن را در این گاه نوشت هم لازم دیدم. شاید دوستان را پسند افتد. گاهی بزرگی شهر به یکی از دو چیز بستگی دارد. شکل اول این که شهر بزرگ باشد. یعنی خیابان های وسیع ،ساختمان های بلند و برجها و آسمانخراش ها داشته باشد. پارک های بزرگ و تالارهای وسیع و جمعیت زیاد با سینما ها و تئاتر های انباشته از بیننده های مشتاق. ازدحام در ایستگاه های ترن و مترو را به خودش ببیند و از هیاهو و شتاب لازم برخوردار باشد. ساکنانش یکدیگر را کمتر بشناسند بلکه اصلا نشناسند. بانک های بزرگ و اندوخته های کلان داشته باشند. فروشگاه های زنجیره ای همه جا چشم های مصرف زده را خیره کند و… گاهی این چنین می شود که یک شهر بزرگ می شود…. شکل دوم این که شهر هیچکدام از انبوهه ها و سیاهه افزایی های پیش گفته را نداشته باشد و از برج و تئاتر و سالن و فرودگاه و مترو و ترن و …خالی باشد اما برخوردار باشد از اراده های بزرگ که از دانش و تجربه برخوردارند و به زبان فرهنگ و تواضع سخن می گویند و سینه هایی فراخ و ظرفیت های بزرگ دارند و به طبیعت و آب و گیاه حرمت می گذارند. قدر سایه ها و ارزش درختان را می فهمند و حس گنجشک و زاغ و مزرعه را فراموش نمی کنند. به آرامش کوچه های کوچک گلی ایمان دارند و لذت سلام و خداحافظی با روی باز، در کوچه های تنگ را چشیده اند. اگر شهری این کوچه ها و آدم ها را داشت، بدون شک شهری بزرگ است که مردمانی بزرگ را در خود جای داده است. شهر بزرگ را آدم های بزرگ می سازند نه کوتوله های نشسته بر بلندی ثروت و آهن و بتن… شهر من! امید که چنین باشی یک نظر برای این مطلبیک نظر بگذارید |
و خوشا بحال مردمان بزرگ تویسرکان که استادان بزرگی مثل جناب استاد انصاری بزرگوار و اخلاق مدار و… را در خود پرورش می دهد.